Ψυχοθεραπευτικη Προσεγγιση

Η προσωπική μου προσέγγιση στην ψυχοθεραπεία έχει επηρεαστεί από τη συστημική και την ψυχαναλυτική θεωρία, αλλά και από τη μεταμοντέρνα συνεργατική προσέγγιση της ψυχοθεραπείας.

Η συστημική θεωρία προτείνει ότι κάθε άτομο αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου συστήματος - ζευγάρι, οικογένεια, σχολείο, κοινότητα - στο πλαίσιο του οποίου χρειάζεται να γίνουν αντιληπτές οι δυσκολίες του ατόμου, αφού άλλωστε, αποτελούν δυσκολίες ολόκληρου του συστήματος. Σύμφωνα με τη συστημική θεωρία, η δυσκολία που βιώνουν τα άτομα αποτελεί σύμπτωμα του ευρύτερου συστήματος, συχνότερα της οικογένειας, και αυτή η κατανόησή του μπορεί να μας διαφωτίσει καλύτερα για το πώς προέκυψε η δυσκολία, ποια λειτουργία επιτελεί και πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε. Αυτό μπορεί να γίνει είτε δουλεύοντας με όλη την οικογένεια/ το ζευγάρι είτε λαμβάνοντας υπόψη τη δυναμική αυτή δουλεύοντας με ένα άτομο.

Η ψυχαναλυτική ή ψυχοδυναμική θεωρία προτείνει ότι οι δυσκολίες που βιώνουν τα άτομα μπορούν να αναχθούν σε μια ψυχική δυναμική, η οποία είναι ασυνείδητη, δηλαδή δεν έχουμε επίγνωση για αυτή. Αποκτούμε επίγνωση μέσα από την θεραπευτική διαδικασία και, συγκεκριμένα, μέσα από τη μεταβίβαση και την ανάλυσή της, δηλαδή μέσα από την παρατήρηση και ανάλυση της σχέσης με τη θεραπεύτρια, στην οποία μεταβιβάζονται τα συναισθήματα και η σχέση που είχαμε με τους σημαντικούς άλλους στη ζωή μας.

Η συνεργατική προσέγγιση στην ψυχοθεραπεία αναγνωρίζει τον ισότιμο ρόλο θεραπευόμενων και θεραπευτριών-ών στη θεραπευτική σχέση. Η θεραπεία γίνεται αντιληπτή ως μια συν-κατασκευή μιας αφήγησης που δομούν σε συνεργασία η/ο θεραπεύτρια-τής και ο/η θεραπευόμενος-η, σε αντίθεση με την παραδοσιακή αντίληψη για το/την θεραπευτή-τρια ως το άτομο που γνωρίζει καλύτερα και, συνεπώς, έχει τον έλεγχο και την ισχύ στη θεραπευτική σχέση.